35. rocznica śmierci prof. Stanisława Konopki

Uroczystość rozpoczęła się złożeniem kwiatów pod tablicą upamiętniającą profesora w 35. rocznicę jego śmierci. Podczas składania wiązanek dyrektor GBL dr n. przyr. Wojciech Giermaziak powiedział, że ma nadzieję, iż wydarzenie to zapoczątkuje doroczny cykl spotkań, poświęconych Stanisławowi Konopce – Konopianów.

Drugą część obchodów wypełniły prezentacje, wspomnienia i rozmowy. Życiorys i dokonania profesora Konopki przedstawiła dr Halina Dusińska – bibliotekoznawca, bibliograf, historyk medycyny, członek towarzystw naukowych, starszy kustosz dyplomowany, autorka monografii poświęconej założycielowi GBL. Historię jednego z dzieł Konopki – Biuletynu GBL – wznowionego w 2016 roku zaprezentowali dyrektor Głównej Biblioteki Lekarskiej – dr n. przyr. Wojciech Giermaziak i kierownik Działu Starej Książki Medycznej – mgr Agnieszka Bójko. Głos zabrał także prof. Jerzy Jurkiewicz – Prezes Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.

Wśród obecnych gości znaleźli się między innymi: minister Jarosław Pinkas, minister Anna Gręziak, dr Ewa Leciejewicz- Ziemecka z Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Barbara Bugajska - kierownik Biblioteki Instytutu Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN i Hanna Bojczuk – członek Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.

Stanisław Konopka urodził się 24 maja 1896 roku w Pilźnie koło Tarnowa. Tuż po maturze zapisał się na Wydział Lekarski UJ w Krakowie. W tym, samym roku odbył ćwiczenia w Związku Strzeleckim i wstąpił do I Brygady Legionów Polskich. Skierowany na front, następnie zwolniony powrócił na studia medyczne. W grudniu 1915 r. został zmobilizowany do 17 Pułku Strzelców armii austriackiej w Krakowie, gdzie odbył przeszkolenie wojskowe. W 1916 r. został mianowany chorążym sanitarnym, a w 1917 awansowany na podporucznika sanitarnego. W tym czasie brał udział w walkach na froncie rosyjskim, później w Albanii i Czarnogórze. W armii austriackiej pozostał do października 1918 r. a w listopadzie wstąpił do Legii Oficerskiej 5 Puku Legionów Polskich.

Brał udział w odsieczy Przemyśla i Lwowa. W 1919 roku został adiutantem Szefa Sanitarnego w Dowództwie Dywizji w stopniu porucznika. W 1920 roku otrzymał awans na stopień kapitana i etat w sekcji organizacyjnej szefostwa sanitarnego NDWP. W 1925 r. został kierownikiem referatu biblioteki i wydawnictw w Wojskowym Instytucie Sanitarnym w Warszawie i awansował na kierownika Muzeum Lekarskiego Oficerskiej Szkoły Sanitarnej. W latach 1926–1928 opublikował pierwszą Polska Bibliografie Lekarską i działał w ZBP. W 1930 r. uzyskał stopień doktora medycyny na Wydziale Lekarskim UJK we Lwowie. W 1931 r. awansował na stopień majora. W 1932 r. został redaktorem Lekarza Wojskowego i kierownikiem Oddziału Historii Medycyny Centrum Wyszkolenia Sanitarnego. W 1939 r. awansowany do stopnia pułkownika. Do wybuchu wojny jego dorobek naukowy obejmował 98 pozycji. W 1939 r. został komendantem szpitala polowego w Krysowicach i Jarosławiu. Po powrocie do Warszawy należał do ZWZ i AK. W 1940 roku objął obowiązki kierownika biblioteki Szpitala Ujazdowskiego PCK, gdzie pracował do chwili aresztowania. W 1943 roku osadzony na Pawiaku następnie przeniesiony do obozu na Majdanku. W 1944 r. wywieziony do obozu Gross–Rosen. W lutym 1945 r. przewieziony do obozu w Litomierzycach. W maju 1945 r. wrócił do Warszawy i podjął pracę w Ministerstwie Zdrowia jako naczelnik Wydziału Naukowo – Wydawniczego. W czerwcu 1945 r. z jego inicjatywy powstała Główna Biblioteka Lekarska przy ul. Chocimskiej 24, w gmachu PZH (obecnie siedziba Biblioteki mieści się przy ul. Chocimskiej 22). Na stanowisku dyrektora GBL pozostał do 31 grudnia 1970 roku. W 1957 r. został prezesem ZG PTHM, kierował też Oddziałem PTHM, m. in. organizując zjazdy naukowe na skalę ogólnopolską i międzynarodową. W 1958 r. został członkiem Rady Naukowej przy MZ. W 1963 r. był gościem II Międzynarodowego Kongresu Bibliotek Medycznych w Waszyngtonie, gdzie został uhonorowany najwyższym odznaczeniem Towarzystwa Bibliotekarzy Medycznych USA. Na emeryturze kontynuował dzieło swego życia - opracowanie Polskiej Bibliografii Lekarskiej XIX i XX wieku. Zmarł 3 września 1982 roku w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Galeria